Knowledge can be a wonderful thing, but in the case of the ancient philosopher and mathematician Hypatia of Alexandria, it also lead to her doom. Hypatia was one of the most important intellectuals of Byzantine Empire in the 4th Century.
Her story is both inspiring and terrifying. Hypatia was born around 355 AD, when the Roman empire had just split, leaving Alexandria in a disconnected state of religious and social unrest. Members of all religions - Christians, Jews, and pagans - were now living together in perpetual strife. Over the next few decades, their constant clashes would wipe out even more of the library's contents as they struggled to define their new boundaries. The Egyptian city of Alexandria was founded by Alexander the Great in 331 BC - about 600 years before Hypatia was born. Alexandria became a culturally sophisticated region of the world in a rather short amount of time. It was not only a beautiful city, but it held the Library of Alexandria, which contained more than half a million ancient scrolls. The city overflowed with artifacts and became a place where intellectualism could thrive, despite the ever-present degree of ignorance, slavery, violence, and religious strife. Alexandria offered man the opportunity to pull himself from the muck of fear, and embrace something larger than himself through the power of thought. Hypatia was a thinker of the highest order, a teacher, and an inventor - but she was also a pagan and was not afraid to speak her mind in a landscape of religious separatism, conflict, and fear. Being a woman of intelligence, beauty, and strength could not save her from the shocking end she would meet at the hands of her own people. During a dangerous time when science and religion were often pitted against one another, it was precisely her knowledge and fearlessness that would place a target on her back. Her life of excellence would come to mean nothing, as a clash of powerful men rendered her one of the most tragic scapegoats in history. Hypatia had many admirers, one of whom was the civil governor of the city, Orestes .
The Death of Hypatia | Alexandria (415 AD)
He was mostly a pagan and often in league with the Jewish community, who did not want to give all of Alexandria over to the Christian church. Despite his complicated beliefs, he supported the separation of church and state, and defended both Hypatia and her father Theon. Of course, Cyril and Orestes clashed, specifically around the time when the Jews began a violent conflict with the Christians. As a result, Cyril turned aggressively on the Jews and expelled them from the city, looting their homes and temples. Orestes was appalled and complained to the Roman government in Constantinople. Cyril tried to apologize for his rash decision, but Orestes refused the reconciliation and was subsequently targeted for assassination by 500 of Cyril’s pernicious monks. Even though Hypatia was not involved directly in these proceedings, she was a friend of Orestes and pontificated in the realm of non-Christian theology, two things that made her an easy target for an increasingly angry sect. In such a male-dominant political struggle, it made sense to target the woman who did not accept the ways of the dominant paradigm, but used her intelligence to cast doubt upon their devotions.
Hypatia was a woman of intelligence and accomplishment, something quite unusual for women of the time. A woman like Hypatia was greatly feared by many in Alexandria. Because of this, and the fact she believed in paganism, many accused her of worshiping Satan. She had to be silenced for good. A magistrate,named Peter the Lector, gathered his fellow religious zealots, and hunted her down as she made her way from giving a lecture at the University. They ripped her from her carriage and proceeded to tear her clothes, pulling her along by her hair through the streets of the city. The group then dragged her into a nearby church where they stripped her and grabbed whatever they could find to destroy her. In this case it was the roofing tiles and oyster shells that laid around the freshly constructed building. With them, they tore her flesh from her body, skinning her alive in the name of all Christiandom. Her remains were then ripped apart and burned at the altar. The University of Alexandria, where she and her father Theon had taught, was burned to the ground as a sign of intolerance. In the aftermath of her slaying, there was a mass exodus of intellectuals and artists who feared for their own safety. A newly-minted sense of Christian power was installed in the great city. Sometimes death is a symbol that survives the test of time. Hundreds of years after her assassination, Hypatia, a Renaissance-style intellectual who defended the separation of church and state, lives on associated with the struggle for freedom...
Hypatia | The Philosopher
Υπατία, η Ελληνίδα φιλόσοφος.
Η γνώση μπορεί να είναι κάτι υπέροχο, αλλά στην περίπτωση της αρχαίας φιλοσόφου και μαθηματικού Υπατίας της Αλεξάνδρειας, οδηγεί επίσης στον χαμό της. Η Υπατία ήταν ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας τον 4ο αιώνα. Η ιστορία της είναι ταυτόχρονα εμπνευσμένη και τρομακτική. Η Υπατία γεννήθηκε γύρω στο 355 μ.Χ., όταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία είχε μόλις διασπαστεί, αφήνοντας την Αλεξάνδρεια σε μια ασύνδετη κατάσταση θρησκευτικών και κοινωνικών αναταραχών. Μέλη όλων των θρησκειών - Χριστιανοί, Εβραίοι και ειδωλολάτρες - ζούσαν τώρα μαζί σε αέναες διαμάχες. Τις επόμενες δεκαετίες, οι συνεχείς συγκρούσεις τους θα εξαφάνιζαν ακόμη περισσότερα από τα περιεχόμενα της βιβλιοθήκης καθώς προσπαθούσαν να καθορίσουν τα νέα τους όρια. Η αιγυπτιακή πόλη Αλεξάνδρεια ιδρύθηκε από τον Μέγα Αλέξανδρο το 331 π.Χ. - περίπου 600 χρόνια πριν γεννηθεί η Υπατία. Η Αλεξάνδρεια έγινε μια πολιτιστικά εξελιγμένη περιοχή του κόσμου σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν ήταν μόνο μια όμορφη πόλη, αλλά είχε τη Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας, η οποία περιείχε πάνω από μισό εκατομμύριο αρχαίους ρόλους. Η πόλη ξεχείλισε από τεχνουργήματα και έγινε ένα μέρος όπου ο διανοούμενος μπορούσε να ευδοκιμήσει, παρά τον πάντα παρόντα βαθμό άγνοιας, σκλαβιάς, βίας και θρησκευτικών διαμάχων. Η Αλεξάνδρεια πρόσφερε στον άνθρωπο την ευκαιρία να τραβήξει τον εαυτό του από το βούρκο του φόβου και να αγκαλιάσει κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό του μέσω της δύναμης της σκέψης. Η Υπατία ήταν στοχαστής ανώτερης τάξης, δάσκαλος και εφευρέτης - αλλά ήταν επίσης παγανίστρια και δεν φοβόταν να πει τη γνώμη της σε ένα τοπίο θρησκευτικού αποσχισμού, σύγκρουσης και φόβου. Όντας μια γυναίκα με ευφυΐα, ομορφιά και δύναμη δεν θα μπορούσε να τη σώσει από το συγκλονιστικό τέλος που θα συναντούσε στα χέρια των δικών της ανθρώπων. Κατά τη διάρκεια μιας επικίνδυνης εποχής όπου η επιστήμη και η θρησκεία αντιπαρατίθενται συχνά, ήταν ακριβώς η γνώση και η αφοβία της που θα έβαζαν έναν στόχο στην πλάτη της. Η ζωή της αριστείας δεν θα σήμαινε τίποτα, καθώς μια σύγκρουση ισχυρών ανδρών την έκανε έναν από τους πιο τραγικούς αποδιοπομπαίους τράγους στην ιστορία.
Η Υπατία είχε πολλούς θαυμαστές, ένας από τους οποίους ήταν ο πολιτικός κυβερνήτης της πόλης Ορέστης. Ήταν κυρίως ειδωλολάτρης και συχνά συμμαχούσε με την εβραϊκή κοινότητα, η οποία δεν ήθελε να παραδώσει όλη την Αλεξάνδρεια στη χριστιανική εκκλησία. Παρά τις περίπλοκες πεποιθήσεις του, υποστήριξε τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους και υπερασπίστηκε τόσο την Υπατία όσο και τον πατέρα της Θεόν. Φυσικά, ο Κύριλλος και ο Ορέστης συγκρούστηκαν, συγκεκριμένα την εποχή που οι Εβραίοι άρχισαν μια βίαιη σύγκρουση με τους Χριστιανούς. Ως αποτέλεσμα, ο Κύριλλος στράφηκε επιθετικά εναντίον των Εβραίων και τους έδιωξε από την πόλη, λεηλατώντας τα σπίτια και τους ναούς τους. Ο Ορέστης τρόμαξε και παραπονέθηκε στη ρωμαϊκή κυβέρνηση στην Κωνσταντινούπολη. Ο Κύριλλος προσπάθησε να απολογηθεί για τη βιαστική του απόφαση, αλλά ο Ορέστης αρνήθηκε τη συμφιλίωση και στη συνέχεια έγινε στόχος δολοφονίας από 500 ολέθριους μοναχούς του Κύριλλου. Παρόλο που η Υπατία δεν συμμετείχε άμεσα σε αυτές τις διαδικασίες, ήταν φίλη του Ορέστη και ηγήθηκε στο βασίλειο της μη χριστιανικής θεολογίας, δύο πράγματα που την έκαναν εύκολο στόχο για μια όλο και πιο οργισμένη αίρεση. Σε έναν τέτοιο ανδροκρατούμενο πολιτικό αγώνα, ήταν λογικό να στοχεύσουμε τη γυναίκα που δεν αποδεχόταν τους τρόπους του κυρίαρχου παραδείγματος, αλλά χρησιμοποίησε την εξυπνάδα της για να αμφισβητήσει την αφοσίωσή τους. Η Υπατία ήταν μια γυναίκα με ευφυΐα και επιτεύγματα, κάτι αρκετά ασυνήθιστο για τις γυναίκες της εποχής.
Μια γυναίκα σαν την Υπατία φοβόταν πολύ στην Αλεξάνδρεια. Εξαιτίας αυτού και του γεγονότος ότι πίστευε στον παγανισμό, πολλοί την κατηγόρησαν ότι λάτρευε τον Σατανά. Έπρεπε να σωπάσει για τα καλά. Ένας δικαστής, ονόματι Πέτρος ο Λέκτορας, συγκέντρωσε τους θρησκευτικούς ζηλωτές του και την κυνήγησε καθώς έβγαινε από το να δώσει μια διάλεξη στο Πανεπιστήμιο. Την άρπαξαν από την άμαξα και προχώρησαν να της σκίσουν τα ρούχα, τραβώντας την από τα μαλλιά στους δρόμους της πόλης. Στη συνέχεια η ομάδα την έσυρε σε μια κοντινή εκκλησία όπου την έγδυσαν και άρπαξαν ό,τι έβρισκαν για να την καταστρέψουν. Σε αυτή την περίπτωση ήταν τα κεραμίδια στέγης και τα κοχύλια από στρείδια που απλώθηκαν γύρω από το πρόσφατα κατασκευασμένο κτίριο. Μαζί τους ξέσπασαν τη σάρκα της από το σώμα της, γδέρνοντάς την ζωντανή στο όνομα όλου του Χριστιανισμού. Τα λείψανά της στη συνέχεια σχίστηκαν και κάηκαν στο βωμό. Το Πανεπιστήμιο της Αλεξάνδρειας, όπου η ίδια και ο πατέρας της Theon είχαν διδάξει, κάηκε ολοσχερώς ως ένδειξη μισαλλοδοξίας. Στον απόηχο της δολοφονίας της, υπήρξε μια μαζική έξοδος διανοουμένων και καλλιτεχνών που φοβούνταν για τη δική τους ασφάλεια. Μια νέα αίσθηση χριστιανικής δύναμης εγκαταστάθηκε στη μεγάλη πόλη. Μερικές φορές ο θάνατος είναι ένα σύμβολο που επιβιώνει στη δοκιμασία του χρόνου. Εκατοντάδες χρόνια μετά τη δολοφονία της, η Υπατία, μια αναγεννησιακός διανοούμενος που υπερασπίστηκε τον διαχωρισμό εκκλησίας και κράτους, ζει συνδεδεμένη με τον αγώνα για ελευθερία...
Posts
